ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ-Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας - Sapfous 54

-Έλα, κάθισε κοντά μου, του λέω.

Ακουμπάει βαριά το σώμα του στο ξύλινο παγκάκι και γέρνει κουρασμένα πίσω το κεφάλι.

-Που το βρήκες αυτό το μέρος; (με ρωτάει)
-Σκέφτηκα να σε καλέσω κάπου όμορφα. Δεν σε αισθάνθηκα και πολύ καλά στο μήνυμα. Και εσύ, βρε παιδί μου, πάρε και κανένα τηλέφωνο! Όλο γραπτά μηνύματα.
-Μα, αφού…
-Ξέρω, ξέρω…Έχεις δίκιο…Συγνώμη…
-…

Του ρίχνω κλεφτές, κρυφές ματιές. Με ανησυχεί η όψη του. Κάτι του τρώει την ψυχή, σίγουρα! Το χειρότερο είναι που αναγνωρίζω αυτό το ύφος. Το έχω ξαναδεί στο παρελθόν. Έχει μέσα του θλίψη, απαγοήτευση και την πίκρα της προδοσίας.

-Τι με κοιτάς, μου λέει.
-Προσπαθώ να καταλάβω.
-Έλα, τώρα, που δεν ξέρεις.
(Αναστενάζει)
-Θα μου πεις επιτέλους;
-Μία από τα ίδια!
-Ποια «ίδια»;
-…

Στηλώνει το μελαγχολικό του βλέμμα κάπου απροσδιόριστα μπροστά του, στο κενό που αφήνουν τα πλατανόδεντρα του μικρού πάρκου. Τον παρατηρώ με αγωνία. Και αυτό το βλέμμα το ξέρω καλά. Σαν να μιλάει είναι. Ακούω μέσα στο κεφάλι μου τα λόγια του.

Αυτομαστίγωμα…
Αυτολύπηση…
Αυτοκριτική…
(όλα τα παραπάνω αυστηρά)

-Τι δεν ήξερες;(μουρμουράω)
-Τι είπες;(έτοιμος για καβγά)
-Λέω…Συνέβη κάτι που δεν το είχες υπολογίσει; Κάτι απρόσμενο;
-Τι εννοείς;(άστραψαν τα μάτια του)
-Λοιπόν! Προτείνω να σταματήσουμε τα παιχνιδάκια με τις λέξεις και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι!
-Σαν άνθρωποι…(κάγχασε ειρωνικά)
-Με τα μισόλογα και δεν θα συννενοηθούμε και θα ταλαιπωρηθούμε μάταια.

Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά καθώς γυρίζει να με κοιτάξει με νόημα, δίνοντας μου το σιωπηρό σύνθημα για να ξεκινήσω την …ανάλυση!

-Όταν με πετάς από το παιχνίδι πληγώνεσαι και ταλαιπωρείσαι….Ξέρω ότι δεν είμαι πάντα ευχάριστη…Αλλά, είδες τι παθαίνεις κάθε φορά…
-Πρέπει όλα να τα ξέρω πια; Δεν γίνεται να παραβλέψω μερικά; Η Γνώση, και η Επίγνωση και η Πείρα και η Εμπειρία και η Σοφία. Στο διάολο όλες τους !
-Τώρα, με προσβάλεις! Δεν είσαι τέτοιος τύπος. Το παραβλέπω ένεκα της ψυχικής σου κατάστασης…
-Πες, λοιπόν, κυρία Επίγνωση, πες ό, τι είναι να πεις να τελειώνουμε.
-Δεν θα σου πω κάτι που δεν γνωρίζεις ήδη και μάλιστα κάτι που δεν το έχεις εφαρμόσει με επιτυχία. Τα μαθήματα σου και τα έχεις λάβει και τα έχεις εφαρμόσει με εντυπωσιακά δημιουργικό τρόπο θα έλεγα.
-Οπότε; Προς τι το κήρυγμα;

Ένα αχνό μειδίαμα κάπως περιπαικτικό του ξεφεύγει και εκείνη αρπάζει την ευκαιρία να ανακαθίσει πιο κοντά του.

-Έχω την άποψη ότι υπάρχουν εκκρεμότητες.
-Σαν ποιες δηλαδή; (την κοιτάζει ξεκάθαρα πονηρά τώρα)
-Μμμ…θέλεις να τα ακούσεις. Ωραία, λοιπόν, κύριε Εαυτέ! Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου που τους έχεις σε αρκετά μεγάλη εκτίμηση. Είναι «τοποθετημένοι» σε σημείο…απυρόβλητο! Σωστά;
-Σωστά!
-Είναι οι άνθρωποι που έχεις ένα παρελθόν μαζί τους. Που μοιράζεσαι μύχιες σκέψεις. Που σε νιώθουν και τους νιώθεις. Που είναι σαν οικογένεια. Σαν καλή οικογένεια. Που κάνουν τη διαφορά με…διαφορά. Σωστά;
-Σωστά!
-Τόσο καιρό μην μου πεις ότι δεν είχες εντοπίσει τα μελανά τους σημεία, τα ελαττώματα, την σκιά τους, ώστε να στοιχειοθετήσεις μία «γραμμή άμυνας».
-Παρέμενα δίχως άμυνες. Επίτηδες. Σκέφτηκα λίγο να ξαποστάσω…
-Δεν σε θα σε κούραζε η αμυντική συμπεριφορά, αλλά η έλλειψη αποδοχής ή όχι, των γνωστών «μαύρων σημείων»…
-Έχεις δίκιο. Όπως πάντα. Είναι και η κυρία Αποδοχή. Την έχω κρατήσει μακριά σχετικά με κάποιους. Σχετικά με κάποια ζητήματα τους. Μην μου πεις ότι της είπες και εκείνης να έρθει σήμερα; Έλεος! Μία-μία…
-Όχι, βέβαια! Δεν είμαι και τόσο σαδίστρια. (γελάει δυνατά)
-Και τώρα, τι;
-Ξέρεις.
-Ξέρω.

Γέρνει το κεφάλι του στον ώμο της. Εκείνη του πιάνει το χέρι. Ατενίζουν το τοπίο μπροστά τους. Ξέρει που εκείνος αγαπάει πολύ τα πλατάνια. Είναι και ο λόγος που επέλεξε αυτό το σημείο συνάντησης. Σηκώνεται αργά από το παγκάκι. Τυλίγεται καλύτερα με το παλτό του. Εκείνη τον παρατηρεί με μία δόση υπερηφάνειας. Περπατάει ελάχιστα και γυρίζει λιγάκι το σώμα.

-Το ξέρεις ότι σε αγαπάω, ε; (τη ρωτάει)
-Το ξέρω. Ευτυχώς…

Γυρίζει εντελώς το πρόσωπο του προς το παγκάκι. Όμορφη εικόνα έτσι που είναι άδειο στο χειμωνιάτικο τοπίο. Ένα πονηρό γελάκι ζωγραφίζει τα χείλη του. Σηκώνει τον γιακά του και φεύγει με ανάλαφρο και σίγουρο βήμα.

Αλεξάνδρα Γεωργίου

{Εικόνα: από www.google.com}